Regionalizm
Pod Kopcem Kościuszki
Nazwano Go - generałem polskich nadziei. W maju 1792 r., gdy armia rosyjska wkroczyła w granice Rzeczpospolitej, oficjalnie wezwana na pomoc przez konfederację ogłoszoną w miasteczku Targowica, w rzeczywistości zawiązaną w Petersburgu. Generał Kościuszko dowodził dywizją w armii koronnej. Wykonywał polecenia naczelnego dowódcy księcia Józefa Poniatowskiego, jego wojsko cofało się na zachód, opóźniając marsz Rosjan. W stoczonej przez oddziały Poniatowskiego bitwie pod Zieleńcami dywizja Kościuszki miała niewielki udział, wyróżniła się natomiast miesiąc później, gdy doszło do starcia pod Dubienką. Oddział dowodzony przez Kościuszkę umiejętnie stawił wówczas czoło pięciokrotnie liczniejszemu nieprzyjacielowi, uniemożliwiając Rosjanom okrążenie i zniszczenie całości polskiej armii. Za tę bitwę Kościuszko awansował na generała lejtnanta, otrzymał też Krzyż Virtuti Militari i Order Orła Białego. Niestety, już w kilka dni po owym boju król Stanisław August zdecydował się na przystąpienie do Targowicy i kapitulację. Kościuszko natychmiast złożył dymisję. Jesienią zdecydował się na wyjazd z kraju i szukał tam pomocy dla tworzącego się sprzysiężenia, którego celem było wywołanie w Polsce powstania przeciwko zaborcom. We wrześniu 1793 r. Kościuszko przygotował plan powstania, które wybuchło w 1794 r. i objęło całą Rzeczpospolitą. Zaborcy nie zamierzali przyglądać się temu bezczynnie. Oddziały rosyjskie opuściły Warszawę oraz Wilno, ale ze wschodu nadchodziły już dla nich posiłki, a do akcji wkroczyły też wojska pruskie. Powstanie upadło, a wraz z nim szansa na ratunek dla Polski. W 1795 r. Polskę wymazano z map świata.
Rajd Zapory
Rajd majora "Zapory" bierze udział w programie "Warto być Polakiem", którego organizatorem jest Samorząd Województwa Lubelskiego. Program ten ma na celu pielęgnowanie polskości oraz patriotyzmu wśród mieszkańców województwa lubelskiego.
„Nigdy się nie poddamy!”
Widowisko historyczne odbyło się w ramach obchodów Narodowego Dnia Pamięci „Żołnierzy Wyklętych” w Lubelskim Centrum Konferencyjnym. Jest ono adresowane w szczególności do młodzieży i w sposób przystępny opowiada trudną historię dowódcy Zaporczyków.
KATYŃ - PAMIĘTAMY
13 kwietnia obchodzimy Dzień Pamięci Ofiar Zbrodni Katyńskiej. Tego dnia nazistowskie Niemcy opublikowały informację o odkryciu masowych grobów Polaków. Był to mord, dokonany przez funkcjonariuszy NKWD na blisko 22 tys. obywatelach II Rzeczypospolitej, wśród których było 14,5 tys. jeńców wojennych – oficerów i policjantów – z obozów w Kozielsku, Starobielsku i Ostaszkowie oraz 7,3 tys. więźniów aresztowanych na terenach okupowanych przez ZSRS . Sejm Rzeczpospolitej Polskiej uchwalił to święto poprzez aklamację 14 listopada 2007 r. Jego przesłaniem jest oddanie czci ofiarom Zbrodni Katyńskiej.
Oficerowie zamordowani na rozkaz Stalina w większości nie byli zawodowymi wojskowymi, a rezerwistami zmobilizowanymi na czas wojny. W cywilu należeli do elity intelektualnej kraju: pracowali jako lekarze, prawnicy, nauczyciele, urzędnicy. Decyzja o wymordowaniu polskich jeńców wojennych z obozów w Kozielsku, Starobielsku i Ostaszkowie oraz Polaków przetrzymywanych w więzieniach NKWD na obszarze przedwojennych wschodnich województw Rzeczypospolitej, zapadła na najwyższym szczeblu sowieckich władz. Podjęło ją 5 marca 1940 r. Biuro Polityczne KC WKP(b) na podstawie pisma, które ludowy komisarz spraw wewnętrznych Ławrientij Beria skierował do Stalina. Szef NKWD, oceniając w nim, że wszyscy wymienieni Polacy „są zatwardziałymi, nierokującymi poprawy wrogami władzy sowieckiej", wnioskował o rozpatrzenie ich spraw w trybie specjalnym, „z zastosowaniem wobec nich najwyższego wymiaru kary - rozstrzelanie". Dodawał, że sprawy należy rozpatrzyć bez wzywania aresztowanych i bez przedstawiania zarzutów, decyzji o zakończeniu śledztwa i aktu oskarżenia.
Ofiarą zbrodni był Ksiądz Władysław Plewik, który urodził się 7 kwietnia 1905 r. w Bełżycach na Lubelszczyźnie. 1939 r. zarządzeniem Prezydenta RP Ignacego Mościckiego został mianowany kapelanem rezerwy Wojska Polskiego. W sierpniu lub we wrześniu 1939 r. zmobilizowany do Wojska Polskiego. Nie jest znana jednostka, do której otrzymał przydział. Po 17 września 1939 r. w nieznanych okolicznościach dostał się do niewoli sowieckiej. Osadzono go w punkcie zdawczo-odbiorczym NKWD w Szepietówce. Prawdopodobnie w listopadzie 1939 r. odesłano go do obozu jenieckiego w Starobielsku. Nie został wywieziony z obozu przed Wigilią Bożego Narodzenia 1939 r., tak jak inni kapelani, co może świadczyć o tym, że udało mu się ukryć przed funkcjonariuszami NKWD swój stan kapłański. Między 5 kwietnia a 12 maja 1940 r., na podstawie wykazu NKWD sporządzonego w Moskwie, został przekazany do dyspozycji naczelnika Zarządu NKWD Obwodu Charkowskiego. Jego nazwisko figuruje w wykazie akt ewidencyjnych jeńców wojennych, którzy opuścili obóz w Starobielsku, pozycja 2578. Był zamordowany przez funkcjonariuszy NKWD w budynku Obwodowego Zarządu NKWD w Charkowie. Ciało kapłana wrzucono do dołu śmierci w Piatichatkach pod Charkowem – obecnie Polski Cmentarz Wojenny w Charkowie.
Cześć Ich pamięci!
Pamięć o Żołnierzach Niezłomnych
Młodzi patrioci wzięli również udział w konkursach poświęconych Żołnierzom Niezłomnym .
Żołnierze Niezłomni byli patriotami, którzy zapłacili za swoje przywiązanie do ojczyzny najwyższą cenę – swoje życie. Bohaterowie antykomunistycznego podziemia stawali w obronie niepodległego bytu państwa polskiego.
#SzkołaPamięta Miejska Gra Historyczna
#SzkołaPamięta – Wyjście na cmentarz
Porządkowanie mogiły
Rajd „Zapory”
Strona 4 z 6
