17 września 1939 roku na ziemie polskie wtargnęły wojska radzieckie. Pod koniec roku aresztowanych przez Armię Czerwoną polskich jeńców zgromadzono w trzech głównych obozach: Kozielsku, Starobielsku i Ostaszkowie.  Decyzja o wymordowaniu polskich jeńców wojennych zapadła 5 marca 1940 r. na najwyższym szczeblu sowieckich władz, które reprezentował  Józef Stalin  oraz Ławrientij Beria.

Katyń - to krwawiąca rana w polskiej świadomości narodowej. Zbrodnia ta bowiem nigdy nie została osądzona i ukarana. Nie ma w Europie drugiej takiej mogiły. Istnieją wielkie cmentarze, gdzie leżą obok siebie żołnierze, którzy zginęli w boju…, ale cmentarz katyński, mogiły tam ukryte - to jedyne miejsce, gdzie leży wojsko poległe nie w boju  lecz zamordowane aktem skrytobójczym, strzałem w tył głowy, żołnierz po  żołnierzu, oficer po oficerze.  Gdyby doszli, także ci ze Starobielska i Ostaszkowa, i szli, ci skazańcy, jeden za drugim ze śmiertelnymi świecami w rękach, w metrowych odstępach, pochód taki miałby długość około 15- tu kilometrów .

Z bieli polskich czaszek, czaszek przestrzelonych kulami w tył głowy. Z czaszek żołnierzy naszych najlepszych …na pustyni bezprawia, bezprawia i zbrodni, pod niebem, czerwonym krwawego Stalina... Tam, na nieludzkiej ziemi, kiedyś zabito wiarę, miłość, polskość  jednym strzałem w tył głowy.

Tyle ofiar, cierpień ludzkich, za sprawą kilku bezsensownych rozkazów  zrodzonych z nienawiści.

10 kwietnia 2010 roku z Warszawy do Smoleńska wystartował samolot specjalny TU-154M z Prezydentem Rzeczypospolitej Polskiej Lechem Kaczyńskim, Małżonką Prezydenta RP Marią Kaczyńską na pokładzie. W tym dniu na Polskim Cmentarzu Wojennym w Katyniu miały odbyć się uroczystości państwowe związane z upamiętnieniem 70. rocznicy zbrodni katyńskiej. W samolocie znajdowało się 96 osób. Wśród nich przedstawiciele najwyższych władz państwowych. Wszyscy zginęli w katastrofie lotniczej, do której doszło podczas lądowania na lotnisku pod Smoleńskiem. W tym roku mija 11 lat od tego tragicznego wydarzenia. Pamiętamy.

Żołnierze Wyklęci byli żołnierzami polskiego powojennego podziemia niepodległościowego i antykomunistycznego, którzy stawiali opór sowietyzacji Polski i podporządkowaniu jej ZSRS. Propaganda Polski Ludowej,  nazywała ich „bandami reakcyjnego podziemia”

Fenomen powojennej konspiracji niepodległościowej polegał  na tym, że była ona – aż do powstania Solidarności – najliczniejszą formą zorganizowanego oporu społeczeństwa polskiego wobec władzy komunistów . Żołnierze Wyklęci dzięki swojej działalności przyczynili się do opóźnienia kolejnych etapów utrwalania systemu komunistycznego, pozostając dla wielu środowisk wzorem postawy obywatelskiej. W ostatnich latach przywracana jest pamięć o żołnierzach antykomunistycznego podziemia. Narodowe święto Żołnierzy Wyklętych stało się tradycją. Byli patriotami, a spędzili najlepsze lata życia w polskich więzieniach, torturowani i poniżani. Zapłacili za swoje przywiązanie do ojczyzny najwyższą cenę. Byli to żołnierze podziemia niepodległościowego, wywodzący się z Armii Krajowej i Narodowych Sił Zbrojnych, którzy od roku 1944 walczyli z wojskami sowieckimi i komunistycznym aparatem terroru o niepodległą Polskę, wierni złożonej przysiędze.

Do  ukochanej Stasi

Wiem, że gdy się ponownie spotkamy, to będziemy w niebie,
Czasy są ciężkie – krwawe lasy, zsyłki, zwózki - jedynie o wodzie i chlebie.
Tak mi Ciebie braknie, tak mi ciebie szkoda,
Lecz wiem, że powinność nasza, jak przedwojenna Polska – wieczna i młoda.

O tę Polskę walczę, o tę Polskę biję,
O tej Polsce ci mówię, dla Polski żyję.
Wiem, że już nie wrócę, nie wyjdę z tego lasu,
I mi ciebie żal, lecz żal nie zwróci minionego czasu.

Mówisz mi, że to co robię jest po prostu śmieszne,
Lecz wiedz, że ja całą Polskę w swoim sercu mieszczę.
Nie po to do Wojska Polskiego w 44. wstępowałem,
Lecz przez wiele rzeczy moja miła zdezerterowałem.

Nie nazywaj mnie więc tchórzem, nie nazywaj mnie też draniem,
Czy to nie ja walczyłem z radzieckim nawałem?
Wszyscy zaklinali, lecz i ja poszedłem,
Szofer z zawodu, a pod czarnym pledem leśny tryb życia wiedłem.

Ciche lasy, płoche bory – te widoki widywałem.
Lecz cóż wielkiego zrobić miałem?
Kiedy odejdę powiedz dzieciom, że zginąłem na wojnie,
Reszcie powiedz, że zachowałem się, jak trzeba, bo nikt inny tego nie pojmie…

Nie po to nasz „Zapora” poszedł do więzienia,
Byś ty straciła przeze mnie godność swego imienia.
Żegnaj, więc żegnaj – mało tu po Tobie,
Lecz moje serce nadal będzie przez Ciebie w żałobie.

Twój Miecio

W naszych dziejach były też wojenne wigilie – pełne obaw, tęsknoty za bliskimi, którzy nie mogli usiąść z rodziną do świątecznej wieczerzy. Historia tych okupacyjnych świąt ukazana jest  w uczniowskiej prezentacji. 

link do prezentacji>>

Młodzi historycy z naszej szkoły uporządkowali historyczny – rodzinny grób Państwa Brzezińskich, który jest pod opieką naszej szkoły. Uczniowie posłuchali też opowieści na temat braci Ignacego i Franciszka Brzezińskich, którzy utworzyli nowy ośrodek bełżyckich dóbr ziemskich. W końcu XIX wieku dwór przejęła rodzina Zarańskich z pobliskiego Matczyna. W 1918 majątek bełżycki został rozparcelowany, dwór przeszedł na własność państwa. W 1922 obiekt adaptowano go na mały szpital.

Zdjęcia>>

Młodzi historycy na zajęciach Koła Regionalnego odwiedzili Bełżycki Zamek. Poznali jego ciekawą historię i podziwiali pozostałe elementy historycznej budowli. Zamek został wzniesiony prawdopodobnie przed 1416 rokiem. W 1417 roku Bełżyce otrzymały prawa miejskie. W tym czasie właścicielami Bełżyc byli Pileccy herbu Leliwa. W 1446 roku odbył się tu zjazd szlachty polskiej związany z wyborem Kazimierza Jagiellończyka na króla. W XVI wieku włości należały do Orzechowskich, a w końcu tego wieku w zamku urządzono szkołę i zbór arian. Na przełomie XVIII i XIX wieku zamek został opuszczony, a w 1829 roku rozebrano umocnienia i, wykorzystując pozostałości zabudowań zamkowych, wzniesiono tu browar i gorzelnię. W czasie drugiej wojny światowej w budynkach browaru ulokowano mleczarnię. W istniejących zabudowaniach zachowały się dolne partie murów zamkowych z kolebkowymi sklepieniami.

Zdjęcia>>

Młodzi  historycy z naszej szkoły odwiedzili  grób Powstańca Styczniowego walczącego o wolność  Polski, o polską wiarę, język i ziemię. Bohater ten miał szczęście i doczekał czasu – wolnej Polski. Zmarł w 1926 r. i został pochowany na miejscowym cmentarzu parafialnym.

157 lat temu, dokładnie 22 stycznia 1863 r., Manifestem Tymczasowego Rządu Narodowego rozpoczęło się Powstanie Styczniowe, największy w XIX w. polski zryw narodowy. Pochłonęło ono kilkadziesiąt tysięcy ofiar i w ogromnym stopniu wpłynęło na dążenia niepodległościowe następnych pokoleń.

Zdjęcia>>

Młodzi historycy z naszej szkoły oddali hołd polskim, miejscowym bohaterom, którzy walczyli o wolność Polski i poświęcili swoje życie dla Ojczyzny. Modlitwa, zaduma nad mogiłami oraz palenie zniczy, to wyraz pamięci , szacunku i czci dla Tych, którzy przyczynili się do tego, że żyjemy w wolnej Polsce.

Zdjęcia>>

W tym tygodniu  miało miejsce wyjątkowe spotkanie uczniów uczestniczących w historycznych zajęciach. Z racji przypadającego w tym terminie Dnia Nauczyciela miło i wesoło upływał czas . Uczniowie doskonale bawili się na placu zabaw. Integracja zespołu młodych historyków odbyła się  w atmosferze żartów, zabaw i degustowania słodkości.

Zdjęcia>>

W dniach 13-14 września uczniowie z koła regionalnego i harcerze uczestniczyli w rajdzie pamięci ku czci bohaterów walczących o wolność Polski. Uczniowie przeszli miejscami walk oddziałów Armii Krajowej, Delegatury Sił Zbrojnych oraz Zrzeszenia Wolność i Niezawisłość w latach 1944 -1952 na ziemi powiatu puławskiego. Rajd odbył się na trasie Puławy – Klementowice – Buchałowice – Kurów.

To historyczne  wydarzenie odbyło się pod honorowym  patronatem  - Instytutu Pamięci Narodowej , Ministerstwa Edukacji Narodowej i Ministerstwa Obrony Narodowej. Organizatorem rajdu było Stowarzyszenie Inicjatyw Społecznych TERAZ z Puław. Komendantem rajdu był Pan Grzegorz Filipek.

Zdjęcia>>