Regionalizm
NIEPODLEGŁA
Które od wieków zdeptała niewola,
To te kurhany, te smętne mogiły -
Co jej swobody obrońców przykryły”.
Żyjemy w czasach niepodległej Polski. Wolność, nie została nam ofiarowana, była wywalczona przez pokolenia Tych, którzy żyli przed nami. Wszyscy tworzymy naszą Ojczyznę i jesteśmy odpowiedzialni za jej przyszłość.
11listopada 1918 r. Rada Regencyjna przekazała władzę wojskową Józefowi Piłsudskiemu, który został naczelnym Dowódcą wojsk polskich. Tego samego dnia miała miejsce kapitulacja Niemiec na froncie zachodnim. Następnie wojska niemieckie zaczęły wycofywać się z ziem polskich i rozbrojono w nocy ich garnizon stacjonujący w Warszawie. Po 123 latach zaborów odradzało się państwo polskie. Dzień 11 listopada ustanowiono Świętem Niepodległości Polski. Dzień ten jest wyjątkowy dla każdego Polaka. Główne obchody, z udziałem najwyższych władz państwowych, odbywają się w Warszawie na Placu Józefa Piłsudskiego, przed Grobem Nieznanego Żołnierza.
Uczniowie naszej szkoły uczcili ten dzień uczestnicząc w regionalnych obchodach odzyskania wolności przez Polskę, reprezentując społeczność szkoły w raz z Pocztem Sztandarowym.
Porządkowanie historycznych mogił
Młodzi historycy rozpoczęli też akcję oznaczania historycznych mogił biało-czerwonymi barwami.
Delegacja Austriackiego Czarnego Krzyża
Stojąc wśród leśnych mogił przypomniano wydarzenia, które rozegrały się wiele lat temu w czasie I wojny światowej. Tam właśnie - nad dawnym echem walki i ludzkich nieszczęść wspomniano o wartości pokoju na świecie i zgody między narodami.
Marsz Pamięci
Nasza Ojczyzna istnieje wolna dzięki Tym, którzy poświęcili dla niej swoje życie. Wielu z Nich odeszło na „wieczną wartę” i pozostały po Nich miejsca pamięci - krzyże - na rozstajach dróg, w lasach żołnierskie mogiły - czasem symboliczne, bezimienne. Miejsca te przypominają o naszej historii, którą należy znać i pamiętać.
Majowe święta narodowe
2 maja wzięli udział w obchodach Dnia Flagi Rzeczypospolitej Polskiej. Tego dnia przeszli ulicami Bełżyc z biało-czerwoną flagą, która była niesiona przez uczestników marszu. W ten sposób uczczono Biało-Czerwoną, która jest jednym z symboli państwowych i oficjalnym znakiem symbolizującym suwerenność państwa.
3 maja społeczność naszej szkoły, w tym reprezentanci kółka historycznego uczestniczyli w patriotycznej Mszy Świętej w intencji Ojczyzny w związku z rocznicą uchwalenia Konstytucji 3 maja. W 1791 roku na Sejmie Czteroletnim uregulowano ustrój Rzeczypospolitej Obojga Narodów i wprowadzono w życie obowiązującą ustawę zasadniczą państwa. Rzeczypospolita stała się monarchią konstytucyjną. Konstytucja ta obowiązywała jedynie przez 14 miesięcy, ale była wielkim osiągnięciem narodu polskiego chcącego zachować niezależność państwową oraz zapewnić możliwość rozwoju gospodarczego i politycznego kraju.
Pod Kopcem Kościuszki
Nazwano Go - generałem polskich nadziei. W maju 1792 r., gdy armia rosyjska wkroczyła w granice Rzeczpospolitej, oficjalnie wezwana na pomoc przez konfederację ogłoszoną w miasteczku Targowica, w rzeczywistości zawiązaną w Petersburgu. Generał Kościuszko dowodził dywizją w armii koronnej. Wykonywał polecenia naczelnego dowódcy księcia Józefa Poniatowskiego, jego wojsko cofało się na zachód, opóźniając marsz Rosjan. W stoczonej przez oddziały Poniatowskiego bitwie pod Zieleńcami dywizja Kościuszki miała niewielki udział, wyróżniła się natomiast miesiąc później, gdy doszło do starcia pod Dubienką. Oddział dowodzony przez Kościuszkę umiejętnie stawił wówczas czoło pięciokrotnie liczniejszemu nieprzyjacielowi, uniemożliwiając Rosjanom okrążenie i zniszczenie całości polskiej armii. Za tę bitwę Kościuszko awansował na generała lejtnanta, otrzymał też Krzyż Virtuti Militari i Order Orła Białego. Niestety, już w kilka dni po owym boju król Stanisław August zdecydował się na przystąpienie do Targowicy i kapitulację. Kościuszko natychmiast złożył dymisję. Jesienią zdecydował się na wyjazd z kraju i szukał tam pomocy dla tworzącego się sprzysiężenia, którego celem było wywołanie w Polsce powstania przeciwko zaborcom. We wrześniu 1793 r. Kościuszko przygotował plan powstania, które wybuchło w 1794 r. i objęło całą Rzeczpospolitą. Zaborcy nie zamierzali przyglądać się temu bezczynnie. Oddziały rosyjskie opuściły Warszawę oraz Wilno, ale ze wschodu nadchodziły już dla nich posiłki, a do akcji wkroczyły też wojska pruskie. Powstanie upadło, a wraz z nim szansa na ratunek dla Polski. W 1795 r. Polskę wymazano z map świata.
Rajd Zapory
Rajd majora "Zapory" bierze udział w programie "Warto być Polakiem", którego organizatorem jest Samorząd Województwa Lubelskiego. Program ten ma na celu pielęgnowanie polskości oraz patriotyzmu wśród mieszkańców województwa lubelskiego.
„Nigdy się nie poddamy!”
Widowisko historyczne odbyło się w ramach obchodów Narodowego Dnia Pamięci „Żołnierzy Wyklętych” w Lubelskim Centrum Konferencyjnym. Jest ono adresowane w szczególności do młodzieży i w sposób przystępny opowiada trudną historię dowódcy Zaporczyków.
KATYŃ - PAMIĘTAMY
13 kwietnia obchodzimy Dzień Pamięci Ofiar Zbrodni Katyńskiej. Tego dnia nazistowskie Niemcy opublikowały informację o odkryciu masowych grobów Polaków. Był to mord, dokonany przez funkcjonariuszy NKWD na blisko 22 tys. obywatelach II Rzeczypospolitej, wśród których było 14,5 tys. jeńców wojennych – oficerów i policjantów – z obozów w Kozielsku, Starobielsku i Ostaszkowie oraz 7,3 tys. więźniów aresztowanych na terenach okupowanych przez ZSRS . Sejm Rzeczpospolitej Polskiej uchwalił to święto poprzez aklamację 14 listopada 2007 r. Jego przesłaniem jest oddanie czci ofiarom Zbrodni Katyńskiej.
Oficerowie zamordowani na rozkaz Stalina w większości nie byli zawodowymi wojskowymi, a rezerwistami zmobilizowanymi na czas wojny. W cywilu należeli do elity intelektualnej kraju: pracowali jako lekarze, prawnicy, nauczyciele, urzędnicy. Decyzja o wymordowaniu polskich jeńców wojennych z obozów w Kozielsku, Starobielsku i Ostaszkowie oraz Polaków przetrzymywanych w więzieniach NKWD na obszarze przedwojennych wschodnich województw Rzeczypospolitej, zapadła na najwyższym szczeblu sowieckich władz. Podjęło ją 5 marca 1940 r. Biuro Polityczne KC WKP(b) na podstawie pisma, które ludowy komisarz spraw wewnętrznych Ławrientij Beria skierował do Stalina. Szef NKWD, oceniając w nim, że wszyscy wymienieni Polacy „są zatwardziałymi, nierokującymi poprawy wrogami władzy sowieckiej", wnioskował o rozpatrzenie ich spraw w trybie specjalnym, „z zastosowaniem wobec nich najwyższego wymiaru kary - rozstrzelanie". Dodawał, że sprawy należy rozpatrzyć bez wzywania aresztowanych i bez przedstawiania zarzutów, decyzji o zakończeniu śledztwa i aktu oskarżenia.
Ofiarą zbrodni był Ksiądz Władysław Plewik, który urodził się 7 kwietnia 1905 r. w Bełżycach na Lubelszczyźnie. 1939 r. zarządzeniem Prezydenta RP Ignacego Mościckiego został mianowany kapelanem rezerwy Wojska Polskiego. W sierpniu lub we wrześniu 1939 r. zmobilizowany do Wojska Polskiego. Nie jest znana jednostka, do której otrzymał przydział. Po 17 września 1939 r. w nieznanych okolicznościach dostał się do niewoli sowieckiej. Osadzono go w punkcie zdawczo-odbiorczym NKWD w Szepietówce. Prawdopodobnie w listopadzie 1939 r. odesłano go do obozu jenieckiego w Starobielsku. Nie został wywieziony z obozu przed Wigilią Bożego Narodzenia 1939 r., tak jak inni kapelani, co może świadczyć o tym, że udało mu się ukryć przed funkcjonariuszami NKWD swój stan kapłański. Między 5 kwietnia a 12 maja 1940 r., na podstawie wykazu NKWD sporządzonego w Moskwie, został przekazany do dyspozycji naczelnika Zarządu NKWD Obwodu Charkowskiego. Jego nazwisko figuruje w wykazie akt ewidencyjnych jeńców wojennych, którzy opuścili obóz w Starobielsku, pozycja 2578. Był zamordowany przez funkcjonariuszy NKWD w budynku Obwodowego Zarządu NKWD w Charkowie. Ciało kapłana wrzucono do dołu śmierci w Piatichatkach pod Charkowem – obecnie Polski Cmentarz Wojenny w Charkowie.
Cześć Ich pamięci!
Strona 1 z 4
